Τα ζώα με αναπηρία δεν είναι ενός “κατώτερου” Θεού!!

Όλο και περισσότερες ελληνικές οικογένειες αποφασίζουν συνειδητά να υιοθετήσουν ένα ζωάκι.

Κάποιοι θέλουν ράτσα,κάποιοι φάτσα, αλλά -όπως αποδεικνύεται στατιστικά- οι περισσότεροι προσανατολίζονται σε κουτάβι γιατί θεωρούν ότι “θα τους μάθει πιο γρήγορα”.

Τον τελευταίο καιρό υιοθετούνται και πολλά αδέσποτάκια,ενήλικα εως δύο τριών ετών.

Δεν υπάρχουν όμως μόνο αυτά.

Υπάρχουν και τα άλλα,τα “μεγάλα” και φυσικά υπάρχουν και αυτά που επέζησαν μεν-από τροχαία κυρίως ή πυροβολισμούς-αλλά οι βλάβες που προκλήθηκαν ήταν μόνιμες.

Κυριαρχεί ακόμη η προκατάληψη ότι τα ζώα αυτά δεν είναι φυσιολογικά.

Η αλήθεια είναι ότι εκτιμούν περισσότερο τη δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε και αναπτύσσουν φοβερές συμπεριφορές και εκδηλώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ανιδιοτελή αγάπη που έτσι κι αλλιώς προσφέρουν τα ζώα.

Απαιτούν περισσότερο χρόνο και μερικές φορές,περισσότερα χρήματα.Μπορούν όμως να ζουν ευτυχισμένα και να έχουν ποιότητα ζωής.Πολλές φορές η θέλησή τους για ζωή,ανατρέπει όλα τα προγνωστικά και είναι παράδειγμα προς μίμηση,δίνοντας και σε μας μαθήματα ζωής.

Ο μικρός Τσάρλι από το Γαλατά που για χάρη του στήθηκε μια πανελλάδική αερογέφυρα αγάπης μας απέδειξε ότι δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας.

Ο Γαλαξίας -πρώην Θοδωρής από τη Μυτιλήνη,απέκτησε προσθετικό μέλος,μπορεί να είναι πλέον αρτιμελής,και έχει βρει τη δική του παντονινή οικογένεια.

Η επτάχρονη Άλκηστη από την Αγυιά που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και ήδη σώθηκε το ένα πόδι της και κατά τα φαινόμενα,θα σωθεί και το άλλο.Ακόμη όμως και αν δε συμβεί αυτό,έχουμε πολλά τριποδάκια που είναι τρισευτυχισμένα.Φιλοξενείται προσωρινά από μέλος μας.

Ο Γούντι-πρώην Τζώρτζης, που απέκτησε το καροτσάκι του και κάνει τσάρκες στα παλιά του λιμέρια,περήφανος,αφού τώρα είναι “από σπίτι” και κοιτάζει και λίγο αφ’υψηλού τους παλιούς και -ακόμα- αδέσποτους αρτιμελείς φίλους του στους Αγίους Αποστόλους.

Η Νέα Τηλεόραση Κρήτης,πιστός φίλος και υποστηρικτής των αδέσποτων θέλησε να κάνει ρεπορτάζ για κάποια από αυτά τα ζώα.Η τραγική ειρωνία ήταν ότι όταν το κανονίσαμε δεν ξέραμε ότι θα βρίσκαμε το Γουίλιαμ-Σίζαρ.

Ο άτυχος-τυχερός Γουίλιαμ παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στο Βαμβακόπουλο και σύρθηκε σε μια αυλή.Ειδοποιηθήκαμε την επόμενη μέρα,μόνο και μόνο γιατί “δεν πέθαινε,ούρλιαζε όλο το βράδυ” και κάποιοι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν.

Είναι μόλις δέκα μηνών,πανέμορφος και χαρούμενος (παρόλο τον πόνο του..). Η σπονδυλική του στήλη έχει σπάσει στα δυο, δεν θα περπατήσει ποτέ ξανά με τα πίσω του πόδια,αλλά θα μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή με καροτσάκι στην κατάλληλη οικογένεια.Τις πρώτες δύσκολες μέρες που απαιτείται ειδική φροντίδα,θα φιλοξενηθεί από εθελοντή μας.