Πριν λίγες μόνο ημέρες ο σύλλογός μας ενημερώθηκε από μαθητές , ότι σε περιοχή της πόλης υπήρχαν πεθαμένα αλλά και ζωντανά εγκαταλελειμμένα για πολλές ημέρες μικρά γατιά μέσα σε ένα μόνιμα κλειστό και άδειο κατάστημα , χωρίς δυνατότητα διαφυγής τους.
Σπεύσαμε στον χώρο που μας είχαν υποδείξει και όντως οι ευαισθητοποιημένοι μικροί μαθητές είχαν δίκιο.
Τα μικρά γατιά άγνωστο για ποιο λόγο, – ποικίλουν οι ερμηνείες των γειτόνων – , είχαν μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς νερό και φαγητό με αποτέλεσμα άλλα να πεθάνουν και τα εναπομείναντα να χρήζουν άμεσης παροχής πρώτων βοηθειών για να επιζήσουν.
Παρά τις προσπάθειες και της αστυνομίας , η οποία εκλήθη και ήλθε αμέσως , και τις δικές μας δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, λόγω απουσίας του εκτός Χανιών ,ώστε να ανοιχτεί αυτό και να μεταφερθούν τα απισχνασμένα και αφυδατωμένα γατιά στον κτηνίατρο.
Σε σχετικό αίτημά μας, η αστυνομία, η οποία παρεμπιπτόντως κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια σωτηρίας των ζώων, απευθύνθηκε στον εισαγγελέα υπηρεσίας εκείνου του απογεύματος, ο οποίος με τρόπο κυνικό δεν επέτρεψε το άνοιγμα του μαγαζιού παρά τις εκκλήσεις μας και παρά την αγωνία των μικρών παιδιών που περίμεναν την σωτηρία των ζώων.
Δεν θα πούμε , ότι μας εκπλήσσει εμάς αυτό.
Διότι και αρκετοί εισαγγελείς και δικαστές είναι μέρος αυτής της αφιλόζωης κοινωνίας , που θεωρεί τα ζώα αντικείμενα και όχι έμψυχα συναισθανόμενα ζώα.
Δεν απορούμε που ο. Εισαγγελέας έβαζε πρώτα τον νόμο αδιαφορώντας αν χάνονταν ζωές.
Απορούν όμως με αυτή την απάθεια και αναλγησία οι μικροί μαθητές και αυριανοί πολίτες αυτού του τόπου, που έβλεπαν οι ταγοί της δικαιοσύνης να ενεργούν με αυτό τον τρόπο.
Δυστυχώς την ημέρα εκείνη ο εισαγγελικός λειτουργός έγινε «άγγελος» θανάτου στα μάτια των μικρών παιδιών αλλά και των ενηλίκων που είχαν συγκεντρωθεί στο σημείο και παρακολουθούσαν τις προσπάθειες διάσωσης των έμβιων αυτών.
Για την ιστορία της υπόθεσης τα γατάκια σώθηκαν, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση εμείς να τα αφήσουμε να πεθάνουν.
Με όποιο τίμημα.
Δεν σώθηκε όμως το κύρος της δικαιοσύνης το οποίο αντίθετα εξέπεσε στα μάτια όλων μας.
Αλήθεια δεν έχουν ακούσει ορισμένοι δικαστικοί λειτουργοί , ότι όταν πρόκειται να σωθεί ένα αγαθό μεγαλύτερης αξίας από την ζημία που προκαλείται σε κάποιο άλλο , ότι ο νόμος επιτρέπει την ζημία;
Και σίγουρα η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία από κάποιο πιθανόν τζάμι ενός κλειστού καταστήματος.
Βέβαια αυτό που αποτυπώνει με απόλυτη σαφήνεια το εν λόγω περιστατικό είναι η ουσιαστική έλλειψη συμβιωτικού πολιτισμού με τα ζώα στη χώρα μας.
Πολιτισμός που αν υπήρχε, θα επέτρεπε με βεβαιότητα την ανάπτυξη μιας άλλης κουλτούρας των ανθρώπων με τα άλλα ζώα αυτού του πλανήτη.
Η έλλειψη αυτή αποτυπώνεται κατ’ επέκταση και σε εθνικά νομοθετικά κείμενα, που έως τώρα φαίνεται να προστατεύουν ελλιπώς και αποσπασματικά τα ζώα και το περιβάλλον.., όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Κώστας Χρυσόγονος σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου της Ομοσπονδίας μας.
Σημειωτέον ότι οι διατάξεις του αστικού δικαίου μας για τα ζώα αποτελούν μετεξέλιξη του ρωμαϊκού δικαίου, το οποίο διέκρινε τρεις κατηγορίες αντικειμένων ή «εργαλείων». Στην πρώτη ανήκε ο δούλος ως «ομιλούν εργαλείο» , στη δεύτερη το ζώο και στην τρίτη το άψυχο αντικείμενο, π.χ. το άροτρο . Από τότε χρειάσθηκαν κάποιες χιλιετίες για να αποδοκιμασθεί η δουλεία (σε κάποιες έννομες τάξεις μόλις τον 19ο αιώνα και χωρίς να λησμονούμε ότι de facto εξακολουθούν και σήμερα να υφίστανται μορφές οιονεί δουλείας σε διάφορες περιοχές του πλανήτη).
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειασθούν μερικές ακόμη χιλιετίες προκειμένου το δίκαιο να προβεί σε σαφή διάκριση μεταξύ έμψυχων και άψυχων και ότι στο επόμενο αναθεωρητικό σύνταγμα θα υπάρξει σαφής αναφορά στην έμβια ιδιότητα των ζώων, ώστε να μην ξανασυμβούν συμπεριφορές σαν την ανωτέρω .
Που έτσι κι αλλιώς η εφαρμοσμένη και μόνο ηθική και όχι ο τύπος θα έπρεπε να υπερτερήσει.
Αναστασία Μπομπολάκη
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.