H ιστορία της Ισμήνης

Ένα παγωμένο πρωινό του Φλεβάρη πηγαίνοντας στη δουλειά μου, είδα στον κεντρικό δρόμο του Γαλατά κοντά στο σπίτι μου ένα πανέμορφο σκυλάκι που δεν το είχα ξαναδεί- παρόλο που περνάω τρεις τέσσερεις φορές τη μέρα από το σημείο. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί πολλοί στο χωριό αφήνουν τα σκυλιά τους να τριγυρνάνε ελεύθερα. Το μεσημέρι γυρίζοντας ήταν ακόμη εκεί.Λες και δεν είχε κουνηθεί καθόλου. Αυτό συνεχιζόταν αρκετές μέρες. Σταμάτησα και το πλησίασα για να δω αν ήταν άρρωστο ή τραυματισμένο. Του έδωσα να φάει ξηρή τροφή και δεν την άγγιξε. Ξαναγύρισα με κοτόπουλο. Δεν έφαγε ούτε αυτό. Απλά με κοίταζε. Λυπημένη. Άρχισα να ρωτάω τους περίοικους αν ξέρουν κάτι. Ο ιδιοκτήτης ενός ψιλικατζίδικου μου είπε πως πριν λίγες μέρες ένα κόκκινο αυτοκίνητο σταμάτησε και το πέταξε έξω. Σε εκείνο το σημείο. Η Ισμήνη λοιπόν καθόταν και περίμενε. Περίμενε να έρθουν να την πάρουν. Αδιαφορούσε για το κρύο,τη βροχή, το χαλάζι,ακόμα και το φαγητό. Αποφάσισα να την πάω στο γιατρό. Κάναμε όλες τις εξετάσεις και ήταν υγιέστατη. Υπέφερε μόνο από «κατάθλιψη».

Ημίαιμο κόλει με μπιγκλ, περίπου έξι μηνών,12 κιλά.

Την πήρα σπίτι μου παρόλο που δεν έχω δυνατότητα φιλοξενίας λόγω των δικών μου πολλών ζώων. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ζούσε σε σπίτι. Παρόλο το νεαρό της ηλικίας της,δε λέρωσε καθόλου μέσα,διάλεξε ένα μαξιλάρι και υπάκουγε σε όλα. Δεν έφαγε όμως τίποτα.

Το επόμενο πρωί, άνοιξα τη μπαλκονόπορτα του πρώτου ορόφου και πήγα στο μπάνιο.Βγαίνοντας η Ισμήνη είχε εξαφανιστεί.

Έψαχνα αλαφιασμένη σε όλη τη γειτονιά, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πως έφυγε. Δεν έχω βρει ακόμη απάντηση. Τελικά πήγα στο σημείο από όπου την πήρα. Και –προς μεγάλη μου ανακούφιση-ήταν εκεί. Στο ίδιο σημείο. Και περίμενε. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Προσπάθησα να την πλησιάσω και με απέφευγε. Τελικά την έβαλα στο αυτοκίνητο και πήγαμε σπίτι. Σιγά σιγά ηρέμησε. Από την επόμενη μέρα άρχισε να τρώει.

Έχουν περάσει δώδεκα μέρες. Η Ισμήνη είναι πλέον ένα χαρούμενο σκυλάκι που παίζει,τρώει ,τρέχει και μου κάνει ζουζουνιές. Δεν μπορώ όμως να την κρατήσω για απόλυτα πρακτικούς λόγους. Της αξίζει όμως μια πολύ καλή οικογένεια. Προφανώς η παλιά της οικογένεια, όταν είδε ότι μεγάλωνε και θα γινόταν μεσαίου μεγέθους, την εγκατέλειψε. Άραγε αναρωτήθηκαν και κατάλαβαν ποτέ πόσο πιστή φίλη ήταν η Ισμήνη;;;