“Eυχαριστώ που δεν αφήσατε το Μπόμπυ να πεινάσει…”

Συνήθως τα περιστατικά που αντιμετωπίζουμε είναι στενόχωρα και λυπηρά.

Μερικές φορές όμως γίνονται και πράγματα τα οποία μας συγκινούν και χαιρόμαστε να γνωρίζουμε και αυτούς τους ανθρώπους.

Πριν από περίπου δύο μήνες,εμφανίστηκε σε περιοχή που ταίζουμε αδέσποτα,ένα σκυλάκι με καφέ δερμάτινο περιλαίμιο,ιδιαίτερα κοινωνικό και αγαπητό.Δεν είχε microtsip.Αφού το αναρτήσαμε και δεν ανταποκρίθηκε κανείς,υποθέσαμε ότι ήταν ένα ακόμη θύμα εγκατάλειψης.

Ο σκυλάκος κατάφερε να κλέψει τις καρδιές μας από την πρώτη εβδομάδα γιατί ήταν …μεγάλη μορφή.

Κοινωνικός,χαρούμενος και παιχνιδιάρης,κατάφερε να ενσωματωθεί πολύ γρήγορα στην υπόλοιπη σκυλοπαρέα.

Την προηγούμενη Κυριακή δεν ήρθε στο καθιερωμένο ραντεβού του συσσιτίου.Κάνοντας μια βόλτα στην περιοχή,μέλος μας τον εντόπισε να …λιάζεται σε γειτονικό καφέ στο πλάι ενός πολύ καλοβαλμένου ηλικιωμένου κυρίου.

Μόλις είδε το μέλος μας,ήρθε τρέχοντας και από πίσω ακολούθησε ο κύριος ο οποίος του φώναζε,καθώς δυσκολευόταν να περπατήσει και κρατούσε μπαστουνάκι:

“Mπόμπυ που πας; Mπόμπυ έλα εδώ…”

Το μέλος μας ρώτησε τον κύριο αν ο σκυλάκος ήταν δικός του και γιατί τον αφήνει να τριγυρνάει ελεύθερος στην περιοχή.

Εμφανώς συγκινημένος μας περιέγραψε τα παρακάτω…

“Δεν το άφησα εγώ παιδί μου…

Πριν δύο μήνες μπήκα στο νοσοκομείο και υποβλήθηκα σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς..Είχα αφήσει το Μπόμπυ για φιλοξενία και αυτός το έσκασε…Νοσηλεύτηκα ένα μήνα…Δεν μου είπαν για το Μπόμπυ για να μη στενοχωρηθώ…

Εχθές ο υπάλληλός μου μου είπε ότι είδε τη φωτογραφία του Μπόμπυ και ήρθα με ένα άλλο αυτοκίνητο αλλά δεν τον είδα.Τον βρήκα σήμερα αλλά δεν μπορώ να τον μεταφέρω στο αυτοκίνητο γιαυτό κάθησα να πιω καφέ και περιμένω να έρθει κάποιος να με βοηθήσει.Λείπει και η ταυτότητα με το λουράκι του”

Του είπαμε ότι θα συνοδέψουμε εμείς το Μπόμπυ αν μπορεί να μας αποδείξει ότι είναι δικός του.

Πράγματι τον βάλαμε στο αυτοκίνητο,όπου ο σκυλάκος βολεύτηκε με μεγάλη άνεση στα δερμάτινα καθίσματα,τον πήγαμε σπίτι του,όπου είδαμε το βιβλιάριο και τα πράγματά του και παροτρύναμε τον κύριο να βάλει microtsip,για το οποίο δεν ήταν ενήμερος.

Φεύγοντας,γύρισε και μας είπε δακρυσμένος:

“Σας ευχαριστώ…Ευχαριστώ που δεν αφήσατε το Μπόμπυ μου να πεινάσει…”

Αυτή η φράση ήταν το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο….. 

Kαι για όσους τον αναζητήσουν…Ο Μπόμπυ γύρισε σπίτι του…