Βλέποντας τον σκύλο μου να κοιμάται ήρεμος, έχοντας εξασφαλισμένα τα αναγκαία, και όχι μόνο, σκέφτηκα πως τελικά δεν είμαι μόνο φιλόζωος, αλλά και ζωόφιλος. Με εκτιμά, μ’ έχει ανάγκη, μου δείχνει πως είμαι κάτι σημαντικό γι’ αυτόν. Το ίδιο κι αυτός για μένα.
Και αμέσως πέρασε από το μυαλό μου πως τους τελευταίους μήνες έρχονται συχνά, όλο και πιο συχνά, στην επικαιρότητα συμβάντα για κακοποίηση ζώων.
Καταστηματάρχης πυροβόλησε σκύλο, στην τάδε γειτονιά μεγάλης πόλης βρέθηκαν δηλητηριασμένα τετράποδα, παιδιά παίζουν βάζοντας φωτιά σε γάτες, ανεβάζοντας έπειτα το παιχνίδι τους στο διαδίκτυο, και πολλά παρόμοια, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, εάν ξαφνικά στις στήλες των εφημερίδων και των ειδήσεων είναι ανάγκη να προστεθεί και μία σχετική για τα κακοποιημένα ζώα τής εβδομάδας. Τις προηγούμενες ημέρες έγινε είδηση και ο θάνατος τού «Λουκάνικου», του σκύλου που γνωρίσαμε μέσα από τις πορείες και τις διαδηλώσεις, και άθελά του ο ταλαίπωρος έγινε και θέμα στο “TIME”. Αυτός βέβαια «αποδήμησε» λόγω των χημικών που είχε εισπνεύσει και ευτυχώς δεν έπεσε θύμα κακοποίησης.
Τι έπαθαν ξαφνικά οι Έλληνες; Ξέχασαν τον Άργο, τον Κέρβερο, τον αστερισμό τού Κυνός, ή τον Περίττα, τον περίφημο σκύλο τού Αλεξάνδρου; Αδιαφόρησαν για όλα αυτά κι άρχισαν να επιτίθενται στους σκύλους, κυρίως, με περίσσεια βαναυσότητα και ωμότητα; Δε μπορώ να δώσω απάντηση, διότι δήλωσα εξ αρχής φιλόζωος και ζωόφιλος και τέτοιες συμπεριφορές μού φαίνονται αδιανόητες και ανερμήνευτες. (Δεν μπορώ να φανταστώ τον Οδυσσέα να ξεσπάει με βαρβαρότητα στον Άργο, επειδή ήταν κουρασμένος από την περιπλάνηση.) Πώς μπορούν και αφαιρούν τη ζωή από ένα τετράποδο, μέσα σε μια στιγμή, χωρίς αιτία και κανένα κίνητρο… (Κάποιοι μιλούν και για αφαίρεση «μιας ψυχής», αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Ας μείνουμε στην αφαίρεση ζωής.)
Τι έπαθαν, λοιπόν, οι Έλληνες; Δεν αρμόζει στην κουλτούρα και τον πολιτισμό μας (ναι, αυτόν των προγόνων μας, κι ας έχουμε διαφοροποιηθεί σήμερα) να φερόμαστε με τέτοιο τρόπο στα ζώα, διότι είναι δείγμα ύψιστης βαρβαρότητας που ενυπάρχει στο DNA, και οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν τέτοια χαρακτηριστικά.
Σύμπτωμα και σημείο των καιρών θα πει κάποιος. Ίσως. Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη και ρευστότητα που ζούμε, κάποιοι επιλέγουν να εκρήγνυνται με αυτόν τον τρόπο. Κρεμώντας σκύλους, βάζοντας φόλες, ή βασανίζοντας τους για να περιφέρουν μετά το κατόρθωμά τους ως λάφυρο στο ίντερνετ. Φιλοζωικές οργανώσεις και μεμονωμένοι πολίτες προσφεύγουν στη δικαιοσύνη (τι να προλάβει κι αυτή) και ορθώς πράττουν, γιατί τέτοια περιστατικά προκαλούν τρόμο και τη σκέψη παράλληλα πως «σήμερα εκείνος σκότωσε ένα σκύλο, αύριο πιθανόν να επιτεθεί στο γείτονά του».
Κι επειδή η λέξη «κυνικός» προέρχεται από τον σκύλο, ας αναφέρουμε κι έναν κυνικό αντίλογο. Εδώ καθημερινά διαπράττονται εγκλήματα για λίγα ευρώ ή για ασήμαντες αφορμές, με τους σκύλους θ’ ασχοληθούμε; Η επικαιρότητα βρίθει από δολοφονίες ανθρώπων και θα αναστατώσουμε ή θα φορτώσουμε τη δικαιοσύνη με την εξιχνίαση θανάτου ζώων; Ρεαλιστική ερώτηση, όσο κι αν δεν αρέσει σε μας τους φιλόζωους.
Φοβάμαι πως ο παρονομαστής είναι ένας. Όχι η βία, αλλά η προβολή τής βίας. Είμαι σίγουρος πως τέτοια περιστατικά συνέβαιναν και παλιότερα, αλλά τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να προβληθούν, γιατί προκαλούν το ήδη «ερεθισμένο» θυμοειδές. Το εξημμένο θυμοειδές τής εποχής που προκαλεί τη βία, αλλά και που προκαλείται από αυτήν. Μπορεί κακοποιήσεις ζώων να μη συνέβαιναν με την ίδια συχνότητα παλιότερα, αλλά σίγουρα γίνονταν. Ας σημειωθεί πως η είδηση για την κακοποίηση ακολουθείται και από το σχετικό οπτικό υλικό, με κουφάρια σκύλων να κείτονται και, αρκετές φορές, χωρίς το λεγόμενο «μωσαϊκό» στις οθόνες. Θα εξοικειωθούμε όμως ή εξοικειωθήκαμε ήδη και μ’ αυτό, διότι, όσο πρόσφατη κι αν μοιάζει η συχνότητα τέτοιων γεγονότων στην επικαιρότητα, ήδη ξεπεράστηκε, γιατί πλέον παρακολουθούμε καθημερινά αποκεφαλισμούς ανθρώπων.
Πότε να προλάβει ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί όλα αυτά και να βρει απαντήσεις; Όταν έχουμε την εντύπωση πως το χειρότερο ήδη έχει προβληθεί, αμέσως μετά κάτι άλλο το προσπερνά. Ο αποκεφαλισμός ενός δημοσιογράφου από τζιχαντιστές ακολουθείται από το «πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα» απαγχονισμό σκύλων στο τάδε μέρος της Ελλάδας. Και το πρωτοφανές γίνεται συνηθισμένο και το αλλόκοτο καταντάει φυσιολογικό.
Οι Ρωμαίοι διασκέδαζαν στο Κολοσσαίο με τον γνωστό σε όλους τρόπο. Οι αρχαίοι Έλληνες τραγωδοί ποτέ δεν επέτρεψαν να διαδραματιστεί φόνος επί σκηνής. Υπάρχει ένα μέτρο ηθικής για τη ζωή γενικώς, που έχει χαθεί, ή θελήσαμε να το χάσουμε για διάφορους λόγους. (Παρεμπιπτόντως σήμερα διάβασα για τις αποζημιώσεις που θα λάβουν οι οικογένειες των φαντάρων που σκοτώθηκαν στη Μαγνησία. Δεν έπρεπε να πάρουν; Δε γνωρίζω. Σίγουρα δεν έπρεπε να δημοσιευτεί το ύψος τής αποζημίωσης, διότι η ζωή δεν κοστολογείται. Εντάσσεται και αυτό στον τρόπο που προσεγγίζεται και προβάλλεται η επικαιρότητα).
Αναρωτιέμαι και ανησυχώ παράλληλα. Ξεφύγαμε από το «άρτος και θεάματα» και περάσαμε σε άλλο επίπεδο, στο οποίο η βία μοιάζει με αυτοσκοπό. Σα να οφείλει να προβληθεί. Δεν αυξήθηκαν τόσο τα περιστατικά κακοποίησης ζώων, απλώς προβάλλονται τώρα, όπως πριν από δεκαετίες ένας φόνος ήταν πρώτη είδηση, ενώ σήμερα το άκουσμα περνάει απαρατήρητο, διότι είναι η καθημερινότητα. Καθημερινότητα τής βίας και της βιαιότητας.
Κοιτάζοντας τον σκύλο μου, που εξακολουθεί να κοιμάται, εύχομαι οι Έλληνες, εκτός από την φιλοζωία τους, μη χάσουν και την φιλανθρωπία τους…
Hρακλής Ρούπας-οικονομολόγος
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.