5Όταν έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπος με την πραγματική κακία των ανθρώπων, κάτι μέσα σου σπάει.

Η ψυχή σου οχυρώνεται, η καρδιά σου κλείνει ερμητικά και το μόνο που σου μένει είναι η στυγνή, απόλυτη λογική.

Παραμένεις ψύχραιμος, στωικός.

Σκέφτεσαι πως δεν σου περισσεύει χρόνος να γίνεις κουρέλι, δεν έχεις ούτε την πολυτέλεια να θρηνήσεις.

Με ένα στεγνό αντίο αποχαιρετάς τη ζωή που χάνεται, δίνοντας υπόσχεση την επόμενη φορά να φτάσεις εγκαίρως.

Όταν ένα πλάσμα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα, πριν αφήσει ξαλαφρωμένο και γαλήνιο την τελευταία του πνοή στα χέρια σου, στρέφει το βλέμμα του και σε κοιτάει με ανακούφιση γιατί είσαι εκεί και του ψιθυρίζεις λόγια αγάπης, είναι η στιγμή που η κακία που έχει υποστεί, σφηνώνεται στα σωθικά σου.

Η κακία είναι βασίλισσα (ο αγαπημένος μου Μπραμς έτσι χαρακτήρισε το γέλιο, επιτρέψτε μου να τον παραφράσω).

Δεν σου χτυπάει την πόρτα, δεν ρωτά ευγενικά «μπορώ να περάσω;».

Απλά έρχεται και θρονιάζεται μέσα σου, ηγεμονικά.

Και τότε σου γεννάει μίσος άσβεστο, που μόνο με αντίστοιχη κακία θεωρείς ότι διορθώνεται, γιατί έτσι θα ήταν δίκαιο.

Πόσες φορές δεν έχεις ονειρευτεί να ήσουν η Τισιφόνη και να οδηγούσες μεθοδικά και αλάνθαστα στο χαμό αυτόν που σε δηλητηρίασε;dogswthrhs

Αισθάνεσαι απέχθεια για το είδος σου, νιώθεις παράσιτο του σύμπαντος, ανεπαρκής και λίγος.

Ντρέπεσαι για τη συνενοχή σου.

Η ανθρωπότητα μοιάζει με πληγή, τη μισείς έτσι όπως είναι, στο σύνολο της.

Γίνεσαι με τη σειρά σου ανάλγητος και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά;

Δεν πονάς ούτε τον εαυτό σου.

Δικαιολογείς τη στάση σου επειδή ο άνθρωπος μπορεί να αρθρώσει λόγο, να φωνάξει βοήθεια, το ζώο όχι.

Επιλέγεις να μιλάς για αυτούς που δεν έχουν φωνή, τις αθώες βασανισμένες ψυχές, έρμαια της ανθρώπινης υπεροψίας.

Και καταλήγεις λειψός και οργισμένος.

Αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό και άδικο, περισσότερο -ίσως- και από την άδικη απώλεια.

Να καταντάς από φιλόζωος, μισάνθρωπος.

Γιατί φιλόζωος σημαίνει πως αγαπάς και σέβεσαι τη ζωή, αλλά κάποιο τέρας με ανθρώπινη μορφή σε στρέφει απολυταρχικά εναντίον της.

Προδομένος από το ίδιο σου το είδος, βρίσκεις παρηγοριά μόνο στα πλάσματα που αδικήθηκαν.

Μπορείς μόνο να κρατάς τρυφερά μία πονεμένη πατούσα, να σφίγγεις στο στήθος σου ένα ορφανό ζώο για να αισθάνεται τους χτύπους της καρδιάς σου, να χτενίζεις με τα δάχτυλα σου μία βρώμικη αναμαλλιασμένη γούνα.

Ευτυχώς για μας, κάποια ανώτερη δύναμη όρισε τα ζώα ως ανάμνηση της Εδέμ που χάθηκε και ως υπόσχεση του παραδείσου (ο έτερος αγαπημένος, Μίλαν, το είχε διατυπώσει καλύτερα).

Ευτυχώς που υπάρχουν τα ζώα άνθρωπε.

Γιατί σού μαθαίνουν από την αρχή να εμπιστεύεσαι, να συγχωρείς, να αγαπάς.

Και από μισ-άνθρωπος, ελπίζεις κάποτε να γίνεις πάλι ολόκληρος.

 

ΑΪΝΤΟΛΛΕΣ • Doggie Style – Ζωή Louper Ευσταθίου

δημοσιεύτηκε στο http://www.eyedoll.gr