Ήρθε η ώρα των απολογισμών. Και όσο άχαροι είναι οι αριθμοί και τα πινακάκια, άλλο τοσο δύσκολο είναι να μεταφερθεί η ουσία και η αίσθηση που μένει από τις φετινές συναντήσεις με τους μαθητές. Κάποιες σκέψεις όμως, ίσως να δώσουν μια ιδέα.
Δύσκολα ξεκίνησε αυτή η σχολική χρονιά, κι έτσι δύσκολα κλείνει, με αγώνες να δίνονται σε πολλά μέτωπα, κοινωνικά και περιβαλλοντικά, αφήνοντας μας να ψάχνουμε μέσα μας και στους γύρω μας κουράγιο και νόημα για να συνεχίζουμε, όχι μόνο όπως απαιτούν οι καταστάσεις αλλά όπως μας παρακινούν το όνειρα που έχουμε για αυτόν τον κόσμο.
Οι μαθητές προβληματίζονται, βλέπουν τα ιδανικά που τους διδάσκουν στο σχολείο να γκρεμίζονται γύρω τους, και τα δικά τους όνειρα κάπου στο βάθος, πίσω από ένα πέπλο πολύ λέγεται «κρίση». Ζουν το άγχος του δικού τους αβέβαιου μέλλοντος, αλλά και των γονιών τους που έμειναν από δουλειά, που κι αυτοί σαν να μην προλαβαίνουν ή να μην καταφέρνουν να τους δώσουν όσα ονειρεύονταν. Η σκληρότητα, οι διακρίσεις, και η αίσθηση ότι όσα και να κάνεις δεν είναι αρκετά, δεν σταματάει έξω από το σχολείο. Όπως άλλωστε και οτιδήποτε άλλο που συμβαίνει έξω από τους τοίχους του και μεταφέρεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μέσα σε αυτό.
Κι έχουν τόσα πολλά να πουν. Μια διδακτική ώρα είναι μόνο η αρχή. Χρειάζεται χρόνος και αυτιά να ακούσουν, χρειάζονται λίγες πληροφορίες και περισσότερα ερεθίσματα και χώρο για να κουβεντιάσουν, χρειάζονται να βρουν συμμάχους να τους ενθαρρύνουν. Κι επειδή δηλαδή ο άλλος που φέρεται άδικα στον διπλανό του είναι πιο μεγάλος, και δεν σου δίνει σημασία επειδή είσαι πιο μικρός, έχει δίκιο; Μα πως γίνεται, από τη μία να μη σου δίνουν σημασία επειδή είσαι μικρός και μετά να φορτώνουν στις πλάτες σου τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον;
Το μέλλον είναι αυτό που χτίζεται τώρα. Είναι η κάθε κουβέντα μεταξύ μας, η κάθε φορά που δίνουμε ή όχι το χρόνο και την προσοχή μας κάπου. Αν θέλουμε να μάθουν τα παιδιά να συζητούν όταν μεγαλώσουν, πρέπει τώρα να συζητήσουμε μαζί τους, ίσος προς ίσο. Αν θέλουμε να γίνουν διαφορετικά, καλύτερα από εμάς, θα πρέπει από τώρα να αλλάζουμε οι ίδιοι και να γινόμαστε καλύτεροι κι εμείς. Αλλιώς τι θα μάθουν; Να φωνάζουν μονολογώντας όπως βλέπουν να γίνεται στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων;
Πως θα μάθουν να σέβονται το διαφορετικό αν δεν μάθουν να σέβονται και τους πιο κοντινούς και, ίσως πιο δύσκολο, τον εαυτό τους; Αν δεν μάθουν να σέβονται και να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, πως θα μάθουν να υπερασπίζονται τον διπλανό τους, ανεξάρτητα από όλων των ειδών τις αντιρρήσεις και τα εμπόδια που θα συναντήσουν; Αν δεν τους ενθαρρύνουμε να προσπαθήσουν για όσα θέλουν, πώς θα μάθουν μεγαλώνοντας να μην επαναπαύονται στην επίρριψη ευθυνών σε άλλους για όσα δεν τους αρέσουν;
Έπιασε καλοκαίρι όμως… Οι μαθητές θα πάνε διακοπές, και καλά θα κάνουν. Όμως καθώς γίνονται οι προετοιμασίες για να συνεχιστεί το πρόγραμμα του χρόνου, ώστε να ανταποκριθούμε σε όσους θέλουν να αποτελέσουν μέρος αυτής της προσπάθειας που έκλεισε φέτος τα 5 πέντε της χρόνια, σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να μπορούσαμε να τα συζητήσουμε τώρα μαζί όλα αυτά…
ΠΗΓΗ: http://sumvionometazoa.wordpress.com/
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.