Όλοι οι φιλόζωοι έχουν να διηγηθούν ιστορίες για τα συναισθήματα που ένιωσαν και για το κενό που δημιουργείται μέσα τους με κάθε απώλεια ενός τετράποδου φίλου τους….

Πριν λίγες μέρες “έφυγε” ο Λάρρυ μου…

Ο Λάρρυ που εγκατέλειψαν πριν 5 χρόνια σε μια κούτα στους Αγίους Αποστόλους μαζί με τα 7 αδερφάκια του και τα μεγάλωσα με το μπιμπερό… Τα πέντε δόθηκαν για υιοθεσία και τα τρία παρέμειναν στην περιοχή,όπου είχαν καθημερινή φροντίδα.

Πριν δύο χρόνια είδα ότι ο Λάρρυ δεν ήταν καλά και τον πήγα στο γιατρό…Δυστυχώς είχε την σπλαχνική μορφή της λεισμανίωσης,που ήδη είχε καταστρέψει το 80% των νεφρών.

Όλοι οι γιατροί πρότειναν ευθανασία γιατί δεν είχε καμμία ελπίδα να τα καταφέρει.

Ο Λάρρυ όμως δεν ήθελε να φύγει,με κοίταζε -με αυτό το ανθρώπινο βλέμμα του- σαν να μου έλεγε: “Δεν έχω δικαίωμα στο όνειρο;Δώσε μου μόνο μια ευκαιρία…..”

Και από τότε άρχισε ένα δύσκολο ταξίδι,με “στρατιωτική” πειθαρχία,πολυδάπανο αλλά και με μεγάλες απαιτήσεις από το χρόνο μου.

Ο μικρός όμως ήθελε να ζήσει…Και τα κατάφερε….

Απόλυτα συνεργάσιμος,κατάφερε σε δύο μήνες να γίνει ένα χαρούμενο σκυλάκι.Τίποτα πάνω του δεν πρόδιδε το πρόβλημα που είχε…Τι και αν ο αιματοκρίτης δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 21,τι και αν σχεδόν κάθε βράδυ  έπρεπε να μπαίνει στον ορό,να παίρνει πολλά φάρμακα και να τρέμω μην τυχόν και φάει έστω και έναν κόκκο από απαγορευμένες τροφές;

Kαθόμασταν παρεούλα,όσο διάβαζα το βιβλίο μου και έκανε τη θεραπεία του για να μπορεί όλη τη μέρα να παίζει και να τρέχει ευτυχισμένος.

Λάτρευε τις καθημερινές μας βόλτες στο πάρκο,ήταν αυτοκόλλητος με το Ρίκι,σου έδινε το ποδαράκι του μόλις τον γνώριζες και με έκανε κάθε μέρα περήφανη γιατί τον λάτρευαν όλοι με την πρώτη ματιά.

Σοβαρός,μετρημένος και ευγενικός,αγαπημένος των κτηνιάτρων που τον παρακολουθούσαν,ήταν ο “Miracle”,αφού η κλινική του εικόνα δεν δικαιολογούσε με τίποτα τη συμπεριφορά του.

Ήξερα ότι δεν είχαμε πολύ χρόνο γιατί η ασθένεια δούλευε μέσα του ύπουλα και ένα οξύ νεφρικό επεισόδιο θα ήταν  καταλυτικό.

Δύο φορές το ξεγέλασε και τα κατάφερε να ανακάμψει,αλλά το τελευταίο ήταν μη αναστρέψιμο.

Και ο Λάρρυ έφυγε….Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια γεμάτα αγάπη…Περιτριγυρισμένος από τους φίλους του,δίποδους και τετράποδους,στην αγαπημένη του γωνίτσα…Γιατί ο Λάρρυ τα τελευταία χρόνια,είχε μόνο φίλους…

Ήταν αγωνιστής και κέρδισε..το δικαίωμά του στο όνειρο και την ευτυχία…και ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις καταφέρνοντας να ξεγελάσει το θάνατο…

Αντίο Λάρρυ…

Ευχαριστώ την Ελευθερία Σαριδάκη και την Άννα Βαλυράκη που πίστεψαν στον αγώνα μας.

Ευχαριστώ την Άννα Βαλυράκη,που ήταν πάντα διαθέσιμη,αργίες,νύχτες και όποτε την είχαμε ανάγκη και τον αγάπησε όπως εμείς και κατάφερε να τη λατρέψει ο Λάρρυ σαν δικό του άνθρωπο και όχι μόνο σαν κτηνίατρο.

Το κείμενο δεν είναι μια νεκρολογία για το Λάρρυ,αφού σίγουρα θα θέλει να τον θυμόμαστε χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Είναι αφιερωμένο σε όλους όσους απογοητεύονται και τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία και δεν παλεύουν για τα δικαιώματά τους.

Είναι αφιερωμένο σε όλους τους εθελοντές που επιλέγουν να υιοθετήσουν ζώα με προβλήματα υγείας και με μικρό προσδόκιμο ζωής,ξέροντας ότι το ραντεβού τους με το θάνατο είναι κάπου κοντά,αλλά το ξανακάνουν…και το ξανακάνουν…

Σε όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που η αδιαφορία των ανθρώπων τα εγκαταλείπει χωρίς τύψεις και δεν τους δίνει ούτε καν την πρώτη ευκαιρία….

Σε όλους αυτούς που τα σπίτια τους είναι γεμάτα με ψυχές που θα παρέμεναν για πάντα στα “αζήτητα” γιατί δεν είναι μικρά καθαρόαιμα χαριτωμένα κουτάβια που αγοράζουν από τις βιτρίνες των pet-shop, αλλά είναι τυφλά,ανάπηρα,γέρικα και γενικότερα-όπως μου είπε κάποιος παλιότερα-“τελειωμένα” για τους πολλούς.

Και εγώ, έχω αρκετά,αλλά δε μετανιώνω με τίποτα….μου δίνουν κάθε μέρα μαθήματα ζωής …

Έφη

Post Views: 7.951