Έλενα και Λίλλη:Οι πρώτες μέρες της σκυλίτσας από τη Χρυσή Ακτή στη νέα της οικογένεια

Η Λίλλη είναι η -γνωστή πλέον- ατρόμητη σκυλίτσα που προσπαθούσε να σώσει τα κουτάβια της που είχαν πετάξει σε κάδο στην περιοχή της Χρυσής Ακτής στα Χανιά.

Η ιστορία της άγγιξε την Έλενα Ακρίτα και αποφάσισε να την υιοθετήσει,ενώ και τα τρία της κουτάβια βρήκαν τις καλύτερες οικογένειες.

Η Έλενα με το μοναδικό της τρόπο περιγράφει τις πρώτες μέρες μαζί με τη Λίλλη….

Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουν οι καλύτερες φίλες-παρόλες τις αρχικές επιφυλάξεις της ..”ψηλομύτας” Λίλλη- αφού ο δεσμός που τις ενώνει είναι πανίσχυρος… “Γεννήθηκαν ξανθιές” και οι δύο….

Αναδημοσιεύουμε το απολαυστικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στη lifo.gr

‘Δυο ξανθιές στην ίδια πόλη’

Δεν πάει καλά ο κόσμος.

Τράβηξα των παθών μου τον τάραχο να σώσω τα κουτάβια μου που μου τα πέταξαν σε κάδο σκουπιδιών. Καλά που ήρθε η φίλη μου η Ηρώ Λαβεντζάκη από την Φιλοζωική Χανίων και -με τη βοήθεια της Έφης Τσεκμεζόγλου – μας έσωσε οικογενειακώς, μας περιμάζεψε, μας περιέθαλψε, μας πήγαινε κάθε πρωί μπάνιο στην θάλασσα και κάθε απόγευμα βολτίτσα την εξοχή.

Μια χαρά περνούσα στην Ηρώ, δεν καταλαβαίνω γιατί βρέθηκα στα καλά καθούμενα στην Αθήνα. Εγώ και η αναξιόπιστη ξανθιά.

Η οικογένεια του κυρίου Αντώνη που με μετέφερε με το πλοίο ήταν γλυκύτατη, αλλά αυτή η ξανθιά που με περίμενε στο τέλος της διαδρομής, καθόλου δε μου γέμισε το μάτι. Κι όταν κατάλαβα θα με έπαιρνε σπίτι της, όπα λέω, την κάτσαμε τη βάρκα.

Ξανθιά εγώ, ξανθιά αυτή συνεννόηση μπουζούκι.

Θα θέλω να κατουρήσω και θα μου βάζει φαγητό. Θα θέλω φαγητό και θα με πηγαίνει βόλτα. Κι επειδή είμαι φυσιογνωμίστρια, την έκοψα για πολύ αναξιόπιστο άτομο την ξανθιά που με πήρε αγκαλιά.

Δεν πάει καλά ο κόσμος.

Τέλος πάντων, αποχαιρέτισα την οικογένεια που με έφερε και μπήκα σε ένα αυτοκίνητο. Μπροστά ένας γελαστός χωρίς μαλλιά οδηγούσε και πίσω εμείς οι δυο ξανθιές.

Εκείνη κι εγώ.

Ο γελαστός έσκυψε πάνω μου και με ρωτούσε αηδίες. “Τι είναι βρε, τι είναι, ε, τι τι κούκλα μου, τι, τι είναι βρε;” Τι να είναι, να εδώ. Βρε. Συγγνώμη αλλά δεν την μπορώ αυτή την ερώτηση, τι είναι βρε και τι είναι βρε. Λες και θα τους απαντήσω. Έχε χάρη που έπεσα στην ανάγκη σας, το στανιό μου χαράματα.

Ξεκινήσαμε.

Κι εκεί που νόμιζα ότι τελειώσαμε με τις ηλίθιες ερωτήσεις, η ξανθιά το τερμάτισε. Έχωσε το πρόσωπο της στη μουσούδα μου “τι κορίτσι είναι αυτό, μα τι όμορφο κορίτσι, ε, ε;”

Σιγά το νέο. Το ξέρω πως είμαι μια θεά δεν περίμενα αυτή να μου το πει.

Τέλος πάντων, με πήρε αγκαλιά κι άνοιξε λίγο το παράθυρο για να με φυσάει. Καθώς διασχίζαμε κάτι χάλια πολυκατοικίες, καλά δεν έχω λόγια. Αυτή είναι η Αθήνα; Με πήραν απ’ τα μαγευτικά Χανιά και με φέραν σε αυτό το σίχαμα; Ιου.

Δεν πάει καλά ο κόσμος.

Ύστερα από λίγο, μπήκαμε σε ένα δρόμο πιο της προκοπής. Πράσινο με κάτι δέντρα. Ο γελαστός με ρώταγε συνέχεια ‘τι είναι βρε τι ε, τι τι;’, η ξανθιά ‘τι κορίτσι είναι αυτό ε, τι, τι, τι;’. Και μετά η ξανθιά είπε στον γελαστό ‘μήπως είμαστε πολύ παρεμβατικοί και τη ζαλίζουμε;” Κι ο γελαστός είπε στην ξανθιά “ναι, είμαστε πολύ παρεμβατικοί”. Κι έγινε μια παύση δυο δευτερόλεπτα ούτε. Και μετά ο γελαστός είπε ‘τι είναι βρε τι ε, τι τι;’, η ξανθιά ‘τι κορίτσι είναι αυτό ε, τι, τι, τι;’. Εμένα στο μεταξύ τα νεύρα μου σκουπάκια. Κοίταζα μακριά κι αγέρωχα, μην τους δώσω πολλά θάρρητα, λίγο θέλει ο άνθρωπος να σου ανέβει στο σβέρκο;

Μπήκαμε σε ένα σπίτι που είχε αυτό τώρα: Λουράκια για σκύλους. Κολάρα για σκύλους. Πιατάκια για φάι και νερό για σκύλους και γάτες. Βούρτσες για γάτες. Παιχνίδια για σκύλους. Παιχνίδια για γάτες. Τροφή για σκύλους. Τροφή για γάτες. Σκύλους και γάτες.

Α, και μια καρέκλα να κάθονται.

Τις γάτες δεν τις είδα, κρυφές να δεις τις έχουνε. Τα σκυλιά ήταν λέει από την πίσω μεριά – για να μου δώσει η ξανθιά το χρόνο να ηρεμήσω και να εξοικειωθώ με τον χώρο. Κι όλο με χάιδευε, με χάιδευε, κόντευε να με κατσιάσει. Νταξ’, δεν’ κακιά μωρέ, χαζή είναι, θα τη στρώσω.

Από τον πάνω όροφο κατέβηκε μια άλλη κυρία που αν και η ξανθιά την είπε ‘μαμά’, αυτή χαζή δεν ήταν. Αυτή η ‘Μαμά’ πολύ μου άρεσε γιατί δεν με ρώταγε βλακείες τι είναι και τι είναι τι ε τι τι κορίτσι είναι αυτό ε, τι, τι, τι. Με χάιδεψε ήρεμα κι όσο να πεις μια ανάσα την πήρα γιατί ήταν το μόνο αξιόπιστο άτομο εκεί μέσα, να συνεννοηθείς, να πεις μια κουβέντα βρε αδελφέ. Επίσης κατάλαβα – καθότι αστέρι εκτός από κούκλα – ότι τα σκυλάκια τα λένε Άρη και Εύα και τις γατούλες Ήρα και Λίζα.

Κι εμένα με λένε Λίλλη.

Έτσι μου είπανε. Όλα τελευταία τα μαθαίνω πχια. Και δε μ’ αρέσει το Λίλλη. Τζέραλντιν, προτιμούσα, ή έστω Νεφελάκι αλλά άντε να συνεννοηθείς με τους κρετίνους.

Εγώ, με την Έλενα και την Εύα.

Έτσι πέρασε η πρώτη μου μέρα στην καινούργια μου οικογένεια. Με την Εύα τα πήγαμε μια χαρά, από την πρώτη στιγμή. Παίζαμε, χοροπηδάγαμε, φάγαμε τις γκρενά μπαλαρίνες της ξανθιάς, τέλεια τι να λέμε. Αυτός ο Άρης πάλι με κοίταζε σαν να μπήκα να τους κλέψω τ’ ασημικά. Άντρες πεταμένα λεφτά.

Δεν πάει καλά ο κόσμος.

Το βράδυ κοιμήθηκα με την ξανθιά που αναλόγως δεν έκανε πολλές αηδίες. Με άφησε στην ησυχία μου να συνηθίσω το νέο μου περιβάλλον. Μου έστρωσε μια μαλακιά πετσετούλα πορτοκαλί. Το οποίο πορτοκαλί δεν μου πάει, δεν με φωτίζει αγάπη μου, αλλά καθόλου όμως, σιγά μην είχε η ξανθιά στοιχειώδες γούστο.

Τώρα έχουν περάσει λίγες μερούλες. Δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν, ο γελαστός είναι χαζοχαρούμενος κι η ξανθιά ηλίθια. Μόνο η ‘Μαμά’ του πάνω ορόφου είναι μια σοβαρή περίπτωση να βασιστείς, να κλάψεις στον ώμο της. Στη αρχή ήθελα να φύγω, αλλά τώρα κάπως αντέχεται η όλη κατάσταση. Δεν τους δίνω πολλές ελπίδες, θα δείξει. Δυο ξανθιές στην ίδια πόλη το λες και οριακό.

Απλά αντί να με φροντίσει εκείνη, θα την φροντίσω εγώ. Θα την φροντίσω και σε λίγο καιρό πού θα πάει – θα στην στρώσω μια χαρά. Θα της ρίχνω μπαλάκι και θα το πιάνει στον αέρα. Είμαι η Λίλλη κι επιτέλους είμαι σπίτι μου. Και θα μείνω εδώ την υπόλοιπη ζωή μου. Γιατί, μπορεί να μην πάει καλά ο κόσμος. Αλλά εγώ θα τον κάνω καλύτερο.

Πηγή: http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/111090

Όλη όμως η οικογένεια στάθηκε τυχερή χάρη στην επιμονή αυτής της μανούλας.

Η Σταλίτσα,ο Πεπίνο και ο Ηρακλής απολαμβάνουν τη νέα τους ζωή και ποτέ δεν θα μάθουν ότι γλύτωσαν κυριολεκτικά από του “χάρου τα δόντια”.

Εσύ που τα εγκατέλειψες, ντρέπεσαι τουλάχιστον λίγο περισσότερο τώρα;;;