Λουίζα:H “στρίγκλα” που έγινε αρνάκι…

Τη Λουίζα την εντόπισαν ημιθανή πέρυσι το καλοκαίρι στη παραλία των Καμισιανών στο Κολυμπάρι Χανίων δύο Πολωνοί τουρίστες.Ο λαιμός της ήταν σχεδόν κομμένος και αιμοραγούσε,ενώ ανέπνεε με δυσκολία.

Ήταν μια θηλυκή ημίαιμη λαμπραντορίνα,πανέμορφη-παρόλη την κατάστασή της και παρόλο που κάποιος της είχε κόψει τα αυτιά και την ουρά με ένα ψαλίδι,χωρίς να καταφέρει να αφαιρέσει τίποτα από τη γλύκα και τη γοητεία της.

Οι Πολωνοί αρχικά απευθύνθηκαν σε μια ταβέρνα της περιοχής,όπου ο ιδιοκτήτης τους βεβαίωσε ότι θα την φροντίσει.Η ανησυχία τους όμως,τους έκανε να την αναζητήσουν και διαπίστωσαν ότι η σκυλίτσα είχε ‘ιδιοκτήτη’,ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός,έστειλε τα παιδιά του να την πάρουν.Αυτά την έσυραν με ένα σκοινί σε ένα χωράφι τους και την άφησαν να αργοπεθάνει.

Έξαλλοι επικοινώνησαν με το σύλλογό μας,πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα,όπου κατέθεσαν μήνυση και η Λουίζα μεταφέρθηκε επειγόντως στον κτηνίατρο προκειμένου να χειρουργηθεί.Μετά το χειρουργείο έπρεπε να φιλοξενηθεί κάπου για αρκετό διάστημα μέχρι να επουλωθούν οι πληγές.

Με τη Λουίζα λοιπόν,γίναμε γειτόνισσες…Μας χώριζε μια πόρτα στην κυριολεξία.Μετά την πρώτη εβδομάδα που άρχισε να αναρρώνει,βρήκε τρόπο να ανοίγει την πόρτα και μου έκανε συχνές επισκέψεις.
Από την πρώτη στιγμή,έδειξε τη δυσαρέσκειά της για το γούστο μου και αποφάσισε να φέρει έναν αέρα ανανέωσης…
Ξεκίνησε από την γκαρνταρόμπα μου…Επειδή δεν μιλάει,βρήκε το μοναδικό τρόπο να με πείσει ότι όλα αυτά τα πολύχρωμα μπλουζάκια και τα παντελόνια,δεν μου πήγαιναν καθόλου και ήταν…εντελώς κιτς.Ήταν οπαδός της Κοκό Σανέλ και του all time classic.Tα υπόλοιπα έπρεπε να καταστραφούν πάραυτα.

Αφού τελείωσε με τη γκαρνταρόμπα,σειρά είχαν τα παλιομοδίτικα παπούτσια-μα είναι δυνατόν να υπάρχουν στην παπουτσοθήκη κομμάτια της περσινής κολεξιόν;
Η Λουίζα όμως είχε άποψη και για τη διακόσμηση του σπιτιού…Πφφφ,πορτοκαλί ριχτάρια στους καναπέδες;Εδώ είναι Ελλάδα,όχι Μεξικό κυρία μου….

Εν τω μεταξύ,οι Πολωνοί που είχαν επιστρέψει στη χώρα τους επικοινωνούσαν καθημερινά για να μάθουν νέα της Λουίζας..Και μια μέρα,ο ένας εκ των δύο μας ανακοίνωσε,ότι ο κόσμος να χαλάσει,πρέπει να βρεθεί τρόπος να ταξιδέψει μέχρι την Πολωνία γιατί ήθελε απεγνωσμένα να την υιοθετήσει.
Μετά από έναν μήνα και αφού η γλυκειά μου γειτόνισσα προσπάθησε να με πείσει ότι είμαι παραδοσιακός τύπος και παιδί της επαρχίας και αυτό που μου ταιριάζει είναι η βόλτα στους αγρούς και όχι η τεχνολογία,καταστρέφοντας όλα τα τηλεχειριστήρια και τα smartphones ,δεν είχε βρεθεί ακόμη λύση….Ο συμπαθής Μπάρτοκ έψαχνε συνοδό για την Πολωνία,αλλά εις μάτην. Τελικά βρέθηκε συνοδός για τη Γερμανία.Ο νέος κηδεμόνας της Λουίζας θα πήγαινε οδικώς στη Γερμανία,να παραλάβει τη σκυλίτσα που του έκλεψε την καρδιά…
Τη μέρα της αναχώρησής της-και ενώ η φίλη μου που την φιλοξενούσε έκλαιγε που θα την αποχωριζόταν-τη σταύρωσα τρεις φορές στο κούτελο και την αποχαιρέτησα, σχεδόν πεπεισμένη ότι θα την ξαναδώ.Βλέπετε,τόσα χρόνια είχα συνηθίσει στην Ελλάδα να παρατάνε τα σκυλάκια τους για ψύλλου πήδημα.

Πίστευα λοιπόν ότι οι επιλογές ήταν δύο:
1.η Λουίζα θα έκανε ένα ταξιδάκι αναψυχής,θα έπαιρνε…τον ευρωπαϊκό αέρα της κα θα επέστρεφε στα πάτρια εδάφη.
2. Ο συμπαθής κηδεμόνας της θα ξεκινούσε το παρθενικό του ταξίδι στη χώρα του Lexotanil.

Τελικά υπήρχε και τρίτη-που σαν γνήσια ξανθιά-δεν είχα σκεφτεί….
Την πρώτη εβδομάδα,η Λουίζα ήταν κυρία…μια άψογη φιλοξενούμενη.Μαθαίναμε καθημερινά νέα της.Τη δεύτερη βδομάδα,εξέφρασε την αντιπάθεια της στη μητέρα του Μπάρτοκ-είμαι σίγουρη ότι κάτι θα είχε πάρει το αυτί της στην Ελλάδα για τις πεθερές και αποφάσισε να «σκίσει» από νωρίς τη γάτα.
Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας,κανονίστηκε η πρώτη της επίσκεψη στον ψυχολόγο.Μετά το τέλος της συνεδρίας,ο κηδεμόνας της ήταν αισιόδοξος γιατί ο γιατρός είπε ότι είναι ευφυής και αυτό την καθιστά εύκολα εκπαιδεύσιμη.Απλά είναι πολύ ελεύθερο πνεύμα και υπερκινητική και δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε διαμέρισμα.

Ο Μπάρτοκ όμως δεν το έβαλε κάτω.Εκτός από λάτρης της Ελλάδας,αποδείχτηκε και λάτρης της ελληνικής φιλοσοφίας.Και..ως γνωστόν, «ο επιμένων νικά».Έτσι κάθε μέρα,παρέα με τη Λουίζα,γύριζαν όλα τα πάρκα της Πολωνίας.Η Λουίζα ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένη γιατί ήταν πολύ φιλική με τους ανθρώπους αλλά και με τα ζώα.Δεν είχε τσακωθεί ποτέ,ήθελε μόνο να παίζει.
Ο Μπάρτοκ παρατήρησε ότι η νέα του φίλη ήταν πολύ χαρούμενη όταν έπαιζε με μια συγκεκριμένη σκυλοπαρέα.Έγιναν φίλοι με την ιδιοκτήτρια και όταν αυτή εξέφρασε την επιθυμία να υιοθετήσει τη Λουίζα,ο Μπάρτοκ μας ενημέρωσε διαβεβαιώνοντάς μας,ότι είναι καλύτερο για αυτήν και αυτός θα την επισκέπτεται συνέχεια.Έτσι η Λουίζα μετακόμισε στο σπίτι των φίλων της και…μεταμορφώθηκε!!!!!Από «στρίγκλα» έγινε αρνάκι…
Ο Μπάρτοκ την επισκέπτεται τακτικά καθώς παραμένει μεγάλη του αγάπη.Μετά την τελευταία επίσκεψη μας έγραψε:
[..]Η Λουίζα πέρασε όλο το πρωινό μαζί μας, παίζοντας με τα άλλα σκυλιά, την Φρίντα, την Σούσι και τον Τόφικ. Σας διαβεβαιώνω ότι το σκυλί είναι καλά, πολύ καλά. Την Λουίζα την αγαπούν και έχει ηρεμήσει… Νομίζω πως η Λουίζα προσαρμόστηκε απόλυτα στην Πολωνία και αισθάνθηκε τελικά ότι αυτό είναι το σπίτι της και έχει τους δικούς της ιδιοκτήτες. Η ιστορία με την Λουίζα κατέληξε πολύ καλά και αυτό προξενεί μεγάλη χαρά στο σπίτι μου.[..]

Είμαστε και εμείς πολύ χαρούμενοι…Και στην τελική η Λουίζα είχε και ένα δίκιο…Τα ριχτάρια ήταν απαίσια και εγώ είχα παραμελήσει λίγο τον εαυτό μου…
Σ΄αγαπάμε Λουίζα!!!!

Έφη Τσεκμέζογλου

Υ.Γ.Η ιστορία της Λουίζας μας,που αποδόθηκε με χιουμοριστικό τρόπο, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι η υιοθεσία ενός ζώου συντροφιάς πρέπει να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και σοβαρής επιθυμίας…Κάθε ζωάκι έχει τον χαρακτήρα του και χρειάζεται υπομονή,επιμονή και θέληση…Δεν είναι άψυχη κούκλα,ούτε ρομπότ που εκτελεί αυτόματες διαταγές.Η εγκατάλειψη δεν είναι λύση… Άλλωστε όταν θέλουμε κάτι πολύ στο τέλος θα τα καταφέρουμε….