Είμαι ένας πράσινος κάδος στην Αντωνίου Γιάνναρη…Ένας από τους χιλιάδες κάδους απορριμάτων…

Η ζωή μου μοιάζει με τη ζωή των περισσότερων κάδων.

Συνήθως περνάω απαρατήρητος….

Με προσέχουν μόνο όταν θέλουν να ξεφορτωθούν τα σκουπίδια τους..

Όπως καταλάβατε,ο ρόλος μου είναι να μη βγαίνουν τα άπλυτά σας στη φόρα,γιατί δε μιλάω είμαι «τάφος»!!!

Κανονικά θα έπρεπε να με προσέχετε,αλλά που τέτοια χαρά…

Πετάτε τα σκουπίδια σας με φόρα,με ξέχειλες ανοιχτές σακούλες και μου κάνετε το στομάχι άνω-κάτω..Πόσα να χωνέψω κι εγώ!!!

Έχω και καπάκι,αλλά συνήθως είμαι ανοιχτός…όταν βρέχει,ξεχειλίζω και υποφέρω γιατί όλα τα σκουπίδια γίνονται μια άμορφη μάζα,απορώ γιατί μου βάζουν καπάκι!!!

Πολλές φορές με μετακινούν γιατί θέλουν να παρκάρουν και τους ενοχλώ και άλλες φορές με κλωτσάνε…

Τις Απόκριες κάποιοι κάδοι κάηκαν γιατί κάποιοι ήθελαν να «διασκεδάσουν»!!!

Ήμουν τυχερός γιατί είμαι σε μια σκοτεινή γωνιά και όχι στο κέντρο….

Είμαι ο τέλειος καμβάς για επίδοξους ζωγράφους που με ψεκάζουν με σπρέυ, αλλά τα έργα τους είναι αμφιβόλου αισθητικής!!!

Ντρέπομαι,αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα…

Με υποτιμάτε συνέχεια γιατί παρόλο που στέκομαι ακίνητος και περιμένω,εσείς πετάτε τα σκουπίδια σας δίπλα μου και εγώ παραμένω άδειος και αναρωτιέμαι για το λόγο της ύπαρξής μου…

Χαλάτε τις σχέσεις μου με τους φίλους μου,τους μπλε κάδους, γιατί προτιμάτε εμένα για ανακύκλωση και αυτούς για τα σκουπίδια σας,αλλά ο δύστυχος δεν έχω τα «κονέ» και όλα καταλήγουν στα απορριματοφόρα…Και οι μπλε κάδοι με κοιτάνε με μισό μάτι….

Δε φταίω ο ταλαίπωρος,αλλά δε με καταλαβαίνει κανένας…

 

 

Πολλές φορές,όταν τα σκουπίδια σας έχουν σαπίσει με κοιτάτε με αηδία και δεν τολμάτε να με αγγίξετε,αλλά ξεχνάτε ότι κάποιοι από σας,κατά τα άλλα παστρικοί και καθώς πρέπει κυρίες με μανικιούρ και μιζανπλί, με καταντήσατε έτσι.

Εκεί όμως που τρελαίνομαι είναι όταν πετάτε τις σακούλες με τα νεογέννητα γατάκια και κουτάβια!!!!!!!!!

Κλαίνε και ουρλιάζουν αλλά δεν έχω χέρια να τα βγάλω έξω και δε μπορώ να φωνάξω βοήθεια….

Πριν λίγες μέρες,συνέβη κάτι  που με έκανε να κλάψω και τα δάκρυά μου δεν μπορούσε να τα ξεπλύνει ούτε η καταρρακτώδης βροχή….

Τους τελευταίους  8 μήνες είχα αποκτήσει δύο καινούριους φίλους:

Τη Λένια την πορτοκαλένια και το Γκριζούλη,δύο υπέροχα γατάκια.

Τουλάχιστον στα μάτια μου φάνταζαν οι ομορφότερες γάτες στον κόσμο!!!

Μου κρατούσαν συντροφιά τα κρύα βράδια του χειμώνα και η Λένια μου σιγοτραγουδούσε νανουρίσματα.

Κάθε βράδυ ερχόταν μια κοπέλα και τους άφηνε φαγητό,έτρωγαν,γουργούριζαν, τριβόταν στα πόδια της και ύστερα κοιμόταν παρέα σφιχταγκαλιασμένα.

Η κοπέλα πήγε και το γκριζούλη στο γιατρό, γιατί έβηχε ο γλυκός μου.

Ένοιωθα επιτέλους χρήσιμος γιατί κοιμόταν μαζί μου και  τους προστάτευα από τη βροχή.Τη μέρα κούρνιαζαν στην πίσω αυλή του Ιστορικού Μουσείου,ενός δείγματος του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως ακούω να λένε.

Μια μέρα,η κοπέλα ήρθε απόγευμα και οι φίλοι μου ήρθαν τρέχοντας.

Το αισθάνθηκα ότι κάτι πήγε στραβά,αφού κάποιος την έβρισε γιατί τάιζε τους φίλους μου και έκλεισε με δύναμη το καπάκι μου.Ακόμα αισθάνομαι τον πόνο από την μανία του!!!

Το ίδιο βράδυ,δεν ήρθε η κοπέλα,αλλά ήρθε κάποιος-αυτός  ο κύριος ήτανε θαρρώ-αργά σαν το κλέφτη και έφερε φαγητό.Μου έκανε εντύπωση γιατί δεν το είχε κάνει ποτέ…

Ήταν το τελευταίο γεύμα της αγαπημένης μου Λένιας και του Γκριζούλη.Πέθαναν σε λίγη ώρα μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν μπορούσα και πάλι να βοηθήσω…Ο «κύριος» πέταξε τα άψυχα κορμάκια τους μέσα μου, μαζί με τα σκουπίδια του και λίγο μετά πέρασε το απορριματοφόρο που δεν κάνει διακρίσεις….

Από την επόμενη μέρα το καπάκι ήταν και πάλι ανοιχτό και τα σκουπίδια αχταρμάς στο στομάχι μου,αφού δε σταματούσε να βρέχει…

Συνεχίζω όμως να στέκομαι αγέρωχος, αλλά μόνος….

Δημιουργήθηκα για να σας υπηρετώ και να κάνω τη ζωή σας καλύτερη,αλλά με καταντήσατε εστία μόλυνσης,νεκροταφείο αθώων ψυχών και παράσιτο…

Με κάνατε να με σιχαθώ….

Εγώ όμως δε βγάζω τα άπλυτά σας στη φόρα,αφού δεν ανήκω στον πολιτισμένο κόσμο σας,ακόμα και αυτό εσείς το κάνετε…

Αλλά σας πείραξαν οι φίλοι μου….

“ο κάδος της γειτονιάς σου”

*Αφιερωμένο στη Λένια την πορτοκαλένια και στο Γκριζούλη της Αντωνίου Γιάνναρη….

Έφη Τσεκμέζογλου